Wszystko wróciło do normy

Jesteśmy 7000 metrów nad ziemią, po raz pierwszy od długiego czasu spokojni i szczęśliwi, ponieważ ostatni tydzień był chyba najgorszym w naszym życiu.
Emocje, których doświadczaliśmy były na tyle silne, że nie da się ich opisać słowami, bo jak niby opowiedzieć o wymiotowywaniu ze strachu, płaczu i bolesnej, długotrwałej bezsenności oraz nawale myśli, który wysysał każdą pozytywną energię jaka pojawiała się w głowie?
Nieopisywalna jest również wdzięczność, którą czujemy dla przyjaciół i rodziny, którzy zrobili więcej niż od ludzi można wymagać, w końcu nie umiem określić słowami złośliwości ludzkiej i bałaganu panującego w państwie naszego urodzenia.

Muszę zacząć od roku 1999, kiedy to Marcin, wziął dla kogoś pralkę na raty, podpisując się swoim imieniem i nazwiskiem. Jak się później okazało nikt rat nie spłacał. Marcin żył w Londynie w słodkiej nieświadomości tego co wydarzało się w Polsce i tak mijały lata.W roku 2006 Sąd w Koszalinie wydał wyrok 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na pięć lat za wyłudzenie mienia oraz grzywnę i nakaz zadośćuczynienia finansowego.
Nikt o tym jednak nie poinformował skazanego.
Firma windykacyjna rozłożyła na raty zadłużenie, wysłała wszystkie pisma na adres Kota w Polsce i w taki sposób plik dokumentów trafił w ręce mamy Marcina, która niestety bez informowania nas o sprawie, stwierdziła że skoro „syn niewinnym jest i pralka nie dla niego była” to listy wyrzuci.

W zeszły piątek, z okazji Jej urodzin, postanowiliśmy zrobić jej niespodziankę i pojawiliśmy się na lotnisku w Gdańsku. Marcin został zatrzymany i potraktowany jak pies. Skuto Go, uniemożliwiono kontakt ze mną bo w świetle prawa państwa polskiego nie jesteśmy rodziną, zabrano wszystko co miał oraz zniszczono ubrania rozcinając je w poszukiwaniu niewiadomo czego.
Ubłagałem strażnika kontroli granicznej żeby umożliwił nam choć minutowy kontakt. Poszedł mi na rękę, w zamian za co Marcin musiał skłamać i podpisać jakieś dokumenty stwierdzające że nie ma żadnych zastrzeżeń jeśli chodzi o kontrolę. Na koniec usłyszałem żebym czasem nie próbował kontaktować się z moim mężem bo „jak ktoś dowie się że jest pedałkiem, to zmuszą go do samobójstwa albo przynajmniej zagnębią”.

Dzięki Grzegorzowi i Karolinie dotarłem do jednego z najlepszych prawników, niestety także ceniącego swoje umiejętności. Nie miał On jednak wpływu na wiele rzeczy, szczególnie na to jak Marcin będzie traktowany w więzieniu. Był weekend i nikt nie miał żadnych wieści z aresztu, czekaliśmy poniedziałku, który wydawało się że nie nastąpi.

Oprócz honorarium dla prawnika, musiałem zdobyć pieniądze przekraczające nasze możliwości finansowe najprawdopodobniej na łapówki różnego rodzaju. Polska jest krajem, gdzie za wszystko trzeba płacić, nawet pani na poczcie, która może coś przyspieszyć lub złośliwie opóźnić.
Kilkadziesiąt tysięcy miało załatwić sprawę.

Ponieważ Marcin był aresztowany w celu odsiedzenia prawomocnego wyroku, wezwano go na salę, przedstawiono zarzuty i poinformowano że zostanie przewieziony do więzienia w Koszalinie. Ja udałem się do koszalińskiego sądu z Grzegorzem i prawnikiem i dzięki umiejętnościom tego ostatniego „wykupiłem” ułaskawienie, które natychmiast zostało wysłane faksem do aresztu.
Naczelnik jednak nie był skłonny wypuścić ułaskawionego, powiedział że zrobi to tylko wtedy gdy dojdzie list z „czerwonymi pieczątkami”. Pracujący w tamtym miejscu ludzie, bawiąc się nieszczęściem ludzkim utrudniali życie osadzonym jak tylko mogli.
Nie dostarczyli na przykład wysłanych przeze mnie pieniędzy, żeby mógł zakupić coś do picia, nie pozwolili dostarczyć środków czystości, nie informowali go że niebawem wyjdzie tylko robili mu spotkania, na których dowiadywał się o jakiś koszmarnych planach naczelnika.

W końcu dzięki kolejnym łapówkom dostał mój numer telefonu. Rozmowa była modulowana i ucięta tak żebyśmy za dużo sobie nie powiedzieli, zdąrzyłem tylko krzyknąć że zapłaciłem za ułaskawienie. Marcin dostał histerii tam, ja na zewnątrz. Poszedłem pić i piłem prawie do upadłego.

Czekaliśmy na list, który miał dotrzeć następnego dnia, niestety mijały dni i list nie dochodził. Okazało się że sortownie listów są przeciążone, listy giną lub idą wolniej. Wiedziałem też że skoro to pismo jest tak pożądane, być może ktoś je przetrzymuje w celu wyłudzenia kolejnej łapówki.
Znów trzeba było uruchamiać dziesiątki znajomości, zaprzyjaźnione lub opłacone Panie i Panowie z sortowni informowali gdzie znajduje się list i nagle zniknął w Pruszczu Gdańskim.

Dowiedziałem się że sądy nie wydają duplikatów i gdy list zaginie, Marcin może spędzić w areszcie nieokreślony czas, ja natomiast mogę co najwyżej oskarżyć Państwo Polskie, co oczywiście uczynię.
Dochodzące do mnie informacje były coraz gorsze. I gdy już żegnałem nadzieję z siedem trzecia zadzwoniła moja mama i wykrzyczała:
- Jest list. Fryderyk zadzwoń do prawnika żeby zatrzymał tych ludzi w administracji, bo jak nie to będzie musiał zostać w tym strasznym miejscu kolejny tydzień.
Biegnąc na pociąg rozmawiałem z prawnikiem, moja mama przekonała kobietę z poczty żeby wysłała specjalnego kuriera. Zrobiła to i list doszedł o 15.01. Ktoś się zgodził przyjąć go do piątkowej poczty i godzinę później zobaczyłem mojego Kota. Był blady jak ściana i dużo chudszy niż wcześniej. W tamtej chwili wszystko na świecie przestało mieć znaczenie.

Kocham Go bardziej niż kogokolwiek na świecie i żadna sytuacja tego nie zmieni. I choć wiem że odchoruję tę sytuację bo fizycznie czuję się gorzej niż kiedykolwiek wcześniej, nie ma większego dla mnie szczęścia od widzenia Go tutaj, kilka tysięcy metrów nad morzem, uśmiechniętego i spokojnego.Uratowałem Go i tylko to się liczy.
Nie wiem jak mogę wyrazić wdzięczność osobom, którzy nam pomogli.
Na początek chciałbym z całego serca podziękować: mojej Mamie, Iksusi i jej Mamie, Grzegorzowi i Jego Mamie oraz Leszkowi za to że zrobili więcej niż ktokolwiek mógł przypuszczać.
Przepraszam za miliony sekund, w których napięcie było tak straszne że płakaliśmy z bezsilności, oraz za wszystkie te chwile, które straciliśmy chorując z nerwów.
Jesteśmy Wam wdzięczni Kochani.
Dziękuję też Mamie Marcina, za to że zrobiła tyle ile mogła, co powinno być czymś normalnym dla matki.
Dokonaliśmy cudu i uratowaliśmy życie człowieka, który dzięki swojej naiwności, mając jeszcze „naście” lat zrobił głupią rzecz, której konsekwencje mogłyby zniszczyć przynajmniej dwa istnienia ludzkie...
Jesteśmy Wam wdzięczni całym sercem.