ZWARIOWANY TYDZIEŃ

Przygotowujemy domowe party. Strasznie to skomplikowane.

Lista gości i prezentów, czas podania potraw i ich rodzaj,

oraz lista zakupów, do wysłanych przez mamę przepisów.

Chciałbym, żeby był już piątkowy wieczór, bo jutro będzie trudne.

.

Dzisiaj mój nowy psychoanalityk powiedział, że mam oznaki depresji.

Nie wysypiam się śpiąc, poza tym męczy mnie hipochondria.

W każdej zmianie doszukuję się czegoś makabrycznego i nikt,

nie jest w stanie uspokoić moich obaw. Nawet dobre wyniki badań.

Zaoferował mi psychoterapię w prywatnej klinice, po okiem

jednego z najlepszych amerykańskich psychiatrów. Jak nie spróbuję,

nie będę wiedział, czy są w stanie mi pomóc. Zgodziłem się :).

.

Denerwuje mnie, że musimy przesuwać ciągle datę naszych wakacji.

Czeka mnie operacja cholernego ramienia, po którym będę uziemiony,

jak się okazało przez cztery miesiące. Próbuję przekonać lekarzy,

żeby pokroili mnie po wakacjach. Tak czy inaczej, czekają mnie

kolejne trzy skany MRI i jedno badanie o którym nie chcę myśleć.

.

W poniedziałek po badaniu, ból był nieznośny. Skoczyłem na drinka.

I nagle pojawił się Wojtek, bardzo sympatyczny koleś. Postawiłem mu piwo.

Uchlaliśmy się jak świnie. Było miło, śmiem napisać świetnie. Odżyłem!

Musiałem tylko kilka razy studzić Jego porywy serca pokazując obrączkę,

bo dobrze się bawić każdy ma prawo i nie ma w tym nic złego,

inną rzeczą jest przekroczyć granicę, która czasem jest bardzo cienka.

.

Trochę się zapętlam. Irytuje mnie to bardzo ale jeszcze bardziej męczy.

Mamy wszystko czego potrzebujemy: siebie, przyjaciół i pieniądze.

Ale cały czas mi czegoś brakuje... coraz bardziej. Jakiegoś celu,

szaleństwa, dreszczu emocji, nocnych zapomnień, niepewności...

Brakuje mi siebie: nieokiełznanego wariata, szaleńca bez zasad,

pijanego szczęściem krejzola... czy to jest depresja? Chyba nie.

Raczej nuda... rutyna... codzienność...